SNB – nadzieja dla frankowiczów?

Szwajcarski Bank Narodowy to znana już czytelnikom naszego bloga instytucja. Dla jednych jest on strażnikiem kursu franka długo utrzymywanegopowyżej poziomu 1,20 EUR/CHF. Jednak dla rzeszy polskich kredytobiorców walutowych jawi się jako instytucja stojąca za drastycznym wzrostem ich comiesięcznych rat.

Jedynie w drobnej mierze można uznać takie postrzeganie centralnej instytucji bankowej Szwajcarii za prawdziwe. Prawdą jest, że jej działania, a właściwie ich zaniechanie przez SNB, spowodowało „wystrzelenie” kursu CHF/PLN w górę. Jak pamietamy chwilowo nawet powyżej psychologicznej bariery 5zł. Jednak za tak drastyczne zmiany kursu w głównej mierze odpowiada rynek, czyli inwestorzy – ci więksi - korporacyjni oraz mniejsi, można by powiedzieć statystyczni „zjadacze chleba” z dostępem do platformy Forex.

Przyczyna tego stanu rzeczy było to, że spośród wielu instrumentów rynkowych to właśnie m. in. frank szwajcarski został wybrany „lekarstwem” na kryzys. Helwecka waluta oferowała względne bezpieczeństwo inwestycji oraz „kryzyso-odporność”. Wszystko to dzięki zapewnieniom SNB o obronie kursu. Nikt na rynku nie zakładał zmiany tego stanowiska przez, bądź co bądź, jedną z najbardziej wiarygodnych instytucji finansowych na świecie. Jak pokazał nam „czarny czwartek” 15-ego stycznia w dzisiejszym świecie nie można być pewnym niczego. Deklaracja SNB doprowadziła w tej dzień do drastycznego umocnienia franka względem wszystkich walut. Bank nie osiągnął celu, helwecka waluta zdrożała. Naszym „frankowiczom” dostało się niejako przy okazji mocno dyskusyjnyjnych decyzji SNB. W ten sposób CHF stał się jeszcze większą „zmorą” wielu kredytobiorców.

Początek „boomu” na franka datowany jest na luty 2008 roku. Zgodnie z ustaleniami analityków początkowe oznaki „kryzysu finansowego” datuje się na sierpień 2007 roku. Oczywiście wnioski wyciąga się na podstawie danych historycznych. Tak, więc reakcja na nie zwykle jest opóźniona. W lutym 2008 roku poziom ceny tej waluty potrafił zejść nawet poniżej poziomu 1,96 CHF za PLN. Później cena franka już tylko rosła. Kluczowe, oficjalnie odnotowane, kroki na drodze szwajcarskiej waluty do obecnego poziomu to: - luty 2009 - 3,3365; - sierpień 2011 - 4,1226; - styczeń 2015 - 4,6903, - luty 2015 - 3,8479. Szybko rosnący kurs szwajcarskiej waluty przyciągał, niczym „efekt śnieżnej kuli”, nowych inwestorów, skuszonych coraz to wyższymi rekordami cen. Kupowali oni franka, traktując go jako bezpieczną walutę.

Siłą działającą o przeciwnym wektorze był właśnie SNB. Zbyt silny, niewspółmiernie do szacowanej ceny, frank szwajcarski mógłby zdławić gospodarkę tego kraju i osłabić większość sektorów tego państwa, z eksportem na czele. Po części Szwajcaria doświadcza już skutków mocnej waluty po silnym jej umocnieniu względem euro w sierpniu 2011 roku

Kurs, na jakim SNB ustawiło granicę, którą zamierzało bronić to 1,20 EUR/CHF. Każda próba sprowadzenia kursu poniżej tej ceny kończyła się interwencją banku – raz walutową innym razem słowną. Kolejnym instrumentem osłabiającym szwajcarską walutę stały się stopy procentowe. Pisaliśmy już o nich szerzej w poprzednich wpisach. Obniżka LIBOR do kolejnych ujemnych wartości trochę ostudziła presję popytową.

Ujemne stopy uwzględniane są już przez polskie banki. Pomimo wyższego kursu CHF/PLN niż w zeszłym roku, ujemna stopa procentowa sprawia, iż koszt comiesięcznej raty jest relatywnie niższy niż przed 15 stycznia. Czy jest to jednak rozwiązanie na dłuższą metę?

Po ogłoszeniu przez SNB, w tym tygodniu nowych depozytów objętych ujemną stopą procentową środowa sesja rynku walutowego na chwile dała taką nadzieję. Jednak po jednodniowym spadku CHF/PLN, w czwartek znów do głosu doszła strona popytowa rynku.

Co musiałby się stać, aby inwestorzy stracili zaufanie do franka i kurs CHF/PLN powrócił do poziomu sprzed kilku lat? Patrząc na raport finansowy SNB za 2014 rok, o którym już wspominaliśmy w poprzednim artykule, naprawdę wiele.